+ Odpowiedz na ten temat
Pokaż wyniki od 1 do 14 z 14

Temat: Znani, Kochani przez miliony - Biografie znanych sportowców

  1. #1
    wtf A N D E R S - samo dobro A N D E R S - samo dobro A N D E R S - samo dobro
    Na DoFo od
    Sep 2005
    Skąd
    z Nienacka
    Postów
    1,962
    Siła Reputacji
    22

    Domyślnie Znani, Kochani przez miliony - Biografie znanych sportowców

    A wiec tak, co 2 dni bede przyblizał sylwetki sportowców kochanych przez tłumy, najlepszych z najlepszych...jak bedziecie czytac to spoko jak nie to... bimba mi to :29:
    W tym temacie piszcie swoje propozycje osób o których bedziecie chcieli sie dowiedziec cos wiece... a takze sugestie, komentarze itp A na początek sylwetka Kazimierza Deyny jednego z najwybitniejszych piłkarzy Polskich

    *******************************
    Najpopularniejsze wątki w tym dziale:


  2. #2
    Hija de la luna Karla - samo dobro Karla - samo dobro Karla - samo dobro
    Na DoFo od
    Oct 2005
    Skąd
    się biorą dzieci?
    Wiek
    38
    Postów
    4,581
    Siła Reputacji
    25

    Domyślnie

    Bardzo dobry pomysl... szczegolnie przydatne dla takich gluptaskow jak ja... cos sie wreszcie dowiem z historii sportu

  3. #3
    No Gain Without Pain MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci Avatar MaT
    Na DoFo od
    Dec 2005
    Skąd
    Never mind
    Postów
    3,628
    Siła Reputacji
    27

    Domyślnie

    Moja propozycha to Michael Jordan, nie będe uzasadniał dlaczego bo bym do jutra nie skończył, a drugi to pan z mojego awataru czyli Arnold Schwarzenegger.


    PS. A o Kazimierzu Deynie to tylko napisałeś że był czy masz zamiar jakieś Live story jego wrzucić ???

  4. #4
    wtf A N D E R S - samo dobro A N D E R S - samo dobro A N D E R S - samo dobro
    Na DoFo od
    Sep 2005
    Skąd
    z Nienacka
    Postów
    1,962
    Siła Reputacji
    22

    Domyślnie

    Cytat Napisał mati
    Moja propozycha to Michael Jordan, nie będe uzasadniał dlaczego bo bym do jutra nie skończył, a drugi to pan z mojego awataru czyli Arnold Schwarzenegger.


    PS. A o Kazimierzu Deynie to tylko napisałeś że był czy masz zamiar jakieś Live story jego wrzucić ???
    http://www.dobreforum.pl/viewtopic.php?t=3535

  5. #5
    No Gain Without Pain MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci MaT  - Chcesz mieć z nim dzieci Avatar MaT
    Na DoFo od
    Dec 2005
    Skąd
    Never mind
    Postów
    3,628
    Siła Reputacji
    27

    Domyślnie

    No całkiem nieźle, wiele ciekawych informacji. Teraz wrzuć coś o Jordanie i Arnim.

    Jak by co to mogę zapodać parę materiałów na ich temat.

  6. #6
    Do I really even love you... juSta Laureat pokojowej nagrody juSta Laureat pokojowej nagrody juSta Laureat pokojowej nagrody juSta Laureat pokojowej nagrody Avatar juSta
    Na DoFo od
    Sep 2005
    Skąd
    inąd
    Wiek
    39
    Postów
    5,117
    Siła Reputacji
    27

    Domyślnie

    Cytat Napisał mati
    Michael Jordan
    chciałam to samo napisać

    i jeszcze dennisa rodmana :P
    ..or do I really love your brain?

  7. #7
    inde Świecący przykładem inde Świecący przykładem inde Świecący przykładem
    Na DoFo od
    Sep 2005
    Skąd
    szczecin
    Postów
    2,436
    Siła Reputacji
    23

    Domyślnie

    armstrong

    [ Dodano: 30-01-2006, 17:05 ]
    mialo byc co 2 dni. nie len sie tylko do roboty :82:

    [ Dodano: 30-01-2006, 17:05 ]
    mialo byc co 2 dni. nie len sie tylko do roboty :82:


    Chociaż niżej, ale własna, POGOŃ SZCZECINz mego miasta !!!

    POGOŃ SZCZECIN NOWA

    Ta bitwa jest przegrana,
    Lecz my nie cofniemy się,
    Bo nasz honor to walczyć,
    I nigdy nie poddać się.
    Przeważająca siła wroga,
    Na pewno nie przestraszy nas,
    My walczymy do końca, choć nie mamy szans.


  8. #8
    Dawka wieksza niz zycie P.A.V.U.L.O.N. Nikt Avatar P.A.V.U.L.O.N.
    Na DoFo od
    Dec 2006
    Wiek
    37
    Postów
    355
    Siła Reputacji
    0

    Domyślnie Odp : Znani, Kochani przez miliony - Biografie znanych sportowców

    moze byc "sylwetka"druzyny ?? :P
    najwyzej skasujecie

    Historia FC Barcelony

    Karty historii FC Barcelony, poczęły się zapełniać 29 listopada 1899 roku. Właśnie tego dnia, urodzony w szwajcarskim Winterthurze biznesmen, Hans Gamper, utworzył pierwszy klub piłkarski w stolicy Katalonii. Podczas pierwszego zebrania postanowiono, że nowo utworzona drużyna, będzie występować jako Football Club Barcelona. Organizując zebranie, Hans Gamper (później nazywany Joanem), z pewnością nie spodziewał się, że stricte amatorska inicjatywa, w przyszłości okaże się jedną z najwspanialszych w dziejach Katalonii. Od początku egzystencji FC Barcelony, piłkarze nosili słynne bordowo – granatowe trykoty, które przez lata ewoluowały, nie tracąc jednak pierwotnego kolorytu. W 10 dni, po zebraniu, piłkarze Barcelony rozegrali pierwszy, historyczny mecz. Spotkanie z drużyną, złożoną z samych Anglików, zakończyło się porażką Barcelony 0:1. W 1900 roku, po raz pierwszy odbyły się derby Barcelony. Przeciwnikiem bordowo – granatowego Klubu, była studencka ekipa, potem znana, jako największy lokalny rywal "Dumy Katalonii", czyli Espanyol. Jednakże, rodowici Katalończycy, hołubiący tradycję i wierzący w swoje ideały, od początku utożsamiali się tylko z jedną drużyną. Właśnie w FC Barcelonie, społeczność katalońska widziała kontrofensywę dla dominujących dotychczas drużyn z Madrytu. Stopniowo, wzrastała sprzedaż klubowych kart członkowskich, nabywanych, przez przyjmowanych do katalońskiej "wspólnoty" od 1910 roku "socios". Przyjmuje się, że złota era katalońskiej drużyny, przypadła na lata 1919/1929. W czasach wspaniałej dekady, do Katalonii zawitało wielu, najwyższej klasy zawodników. Przełomowy, okazał się sezon 1928/1929. FC Barcelona, pod wodzą pierwszego katalońskiego trenera – Romy Fornsa, wywalczyła inauguracyjne Mistrzostwo Hiszpanii. Barca ponownie, po 15 latach przerwy, w sezonie 1944/1945, wywalczyła Mistrzostwo Hiszpanii. Dodatkowo, klubowa gablota przyjęła kilka innych pucharów, które jednoznacznie potwierdziły, że kryzys przeszedł do historii. Obchodzona w 1949 roku, pięćdziesiąta rocznica FC Barcelony, zbiegła się z coraz większym zainteresowaniem kibiców katalońskim Klubem, głównie za sprawą 25 tysięcy kart członkowskich, jakie wtenczas zostały sprzedane. W tym czasie, w dorobku Barcy, było 21 Mistrzostw Katalonii, 9 Pucharów Króla i 4 Mistrzostwa Hiszpanii. Rok 1950, przyniósł najwyższe w historii Barcelony zwycięstwo, nad jej odwiecznym rywalem. Real Madryt, został srogo upokorzony, ulegając katalońskiej jedenastce aż 2:7. W sezonach 1958/1959 oraz 1959/1960, Barca triumfowała w rozgrywkach o Mistrzostwo Hiszpanii, pod wodzą jednego z najwybitniejszych trenerów w historii katalońskiego Klubu – Hellenio Herrery. Pomimo, nie najlepszej postawy Barcy, na początku lat 60., obywatele Katalonii coraz bardziej identyfikowali się z Klubem i właśnie wówczas, powstała osławiona maksyma, głosząca, że "FC Barcelona to więcej niż klub". Jednymi z najlepszych w historii Barcelony, były lata 70. W 1971 roku, łupem "Dumy Katalonii" padł Puchar Hiszpanii. 13 sierpnia 1973 roku, do stolicy Katalonii zawitał słynny Johan Cruyff.. Blisko siedemdziesięciotysięczna liczba socios, zapewniała spore dochody, czyniąc tym samym FC Barcelonę, najbardziej mocarnym klubem piłkarskim świata. W sezonie 1973/1974, dwa gole Asensi'ego i pojedyncze trafienia Cruyffa, Sotila i Juana Carlosa, dały Barcelonie, wyjazdowe zwycięstwo nad Realem Madryt. Po spotkaniu, zirytowany generał Franco zapytał, dlaczego ten fenomenalny Holender, nie gra w drużynie z Estadio Santiago Bernabeu. Usłyszawszy odpowiedź, że najzwyczajniej w świecie woli on grę dla "Dumy Katalonii" aniżeli "Blancos", generał srogo się zdenerwował… Dopiero w 1975 roku, ponownie na barcelońskich obiektach sportowych, zagościły, usunięte jeszcze w latach 20., katalońskie flagi. 6 maja 1978 roku, rozpoczęła się, trwająca aż 22 lata, era nowego prezydenta FC Barcelony, Josepa Lluisa Nuneza. Wzrost gospodarczy, niezachwiana płynność finansowa, to tylko niektóre z czynników, przemawiających za twierdzeniem, że był to najlepszy okres w historii Klubu. Na sukcesy, piłkarze Barcy, nie kazali długo czekać. W 1979 roku, podopieczni Joaquima Rife, wywalczyli Puchar Zdobywców Pucharów. 40 tysięcy, przybyłych do szwajcarskiej Bazylei fanów z Katalonii, mogło radować się, po kończącym finałowy mecz gwizdku sędziego, w którym Barcelona okazała się lepsza od niemieckiej Fortuny Duesseldorf, wygrywając 4:3. Przy tej okazji, warto nadmienić, że to właśnie zespół z Estadio Camp Nou, najwięcej, bo aż czterokrotnie, triumfował w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów. W 1988 roku, w roli szkoleniowca katalońskiego giganta, zadebiutował legendarny Johan Cruyff. Poza fenomenalną grą, jaką cieszył publiczność zgromadzoną na Camp Nou, przeszedł do historii, jako najdłużej zasiadający szkoleniowiec, na ławce trenerskiej w historii FC Barcelony. Ośmioletni pobyt, w roli opiekuna Barcy, przez wielu uznawany jest, za najwspanialszy w historii klubu. W sezonie 1988/1989, Barcelona po raz trzeci triumfowała w rozgrywkach PZP. Lecz największe triumfy pod jego wodzą, przypadły na lata 90. Czterokrotne z rzędu wywalczenie Mistrzostwa Hiszpanii sprawiło, że Katalończyków zaczęto określać mianem "Dream Teamu". Dzień 20 maja 1992 roku, w klubowych annałach, zapisał się złotymi literami. FC Barcelona, po raz pierwszy w historii, wywalczyła Puchar Europy, najcenniejsze klubowe trofeum na Starym Kontynencie. Na legendarnym, londyńskim stadionie Wembley, "Dumie Katalonii" przyszło zmierzyć się z Sampdorią Genua. Po bezbramkowym remisie w regulaminowym czasie gry, Barca dopięła swego, w 112 minucie dogrywki. Piekielnie mocny, jeden z najważniejszych w historii Klubu strzał, oddał Ronald Koeman, zapewniając Barcelonie zwycięstwo, w tę niesamowitą, majową noc. W 1995 roku, do Barcelony zawitał Brazylijczyk Romario, który już w pierwszym sezonie gry, zdobył dla katalońskiej drużyny aż 34 bramki. Najbardziej spektakularnym wydarzeniem roku 1997, było zdobycie po raz czwarty, Pucharu Zdobywców Pucharów. Jedyną bramkę spotkania zdobył, rozpoczynający wielką karierę Brazylijczyk Ronaldo. Ponadto, w tym sezonie, Barca wywalczyła Superpuchar Hiszpanii oraz Puchar Króla, po pamiętnym meczu na Estadio Santiago Bernabeu, w którym Barcelona pokonała Real Betis Sewilla 3:2. W sezonie 1997/1998, "Duma Katalonii", pod wodzą Louisa van Gaala, po 39 latach przerwy, wywalczyła dublet, tj. Mistrzostwo i Puchar Hiszpanii. Przypadająca następnego roku, setna rocznica istnienia Klubu, została pięknie okraszona, wywalczeniem szesnastego Mistrzostwa La Liga. 23 lipca 2000 roku, prezydentem FC Barcelony został Joan Gaspart. Za jego rządów, Klub nie wywalczył żadnego, znaczącego trofeum. Fatalna prezesura, zostawiła swoje bogate pokłosie w ogromnych długach, z jakimi borykała się katalońska drużyna. Nie cieszący się dobrą sławą, a przez wielu znienawidzony Gaspart, znalazł swojego godnego następcę. 15 czerwca 2003 roku, młody, 41-letni prawnik, Joan Laporta, przejął stery nad FC Barceloną. Kartą przetargową, która pomogła mu zwyciężyć w wyborach, była obietnica sprowadzenia na Camp Nou, piłkarskiej gwiazdy z najwyższej półki. Po nieudanych podejściach do Davida Beckhama, Laporta, zdecydował się na zakup Brazylijczyka Ronaldinho. Nabyty za 30 milionów euro z Paris Saint Germain, reprezentant "Canarinhos", z miejsca, stał się ulubieńcem kibiców i zawodnikiem, wokół którego, obracała się gra FC Barcelony. Stopniowo, Ronaldinho, stawał się coraz lepszym piłkarzem, wydatnie przyczyniając się, do wywalczenia przez Barcę wicemistrzostwa Hiszpanii, w sezonie 2003/2004. W przerwie letniej do Klubu, dołączyli inni znakomici piłkarze, między innymi triumfator Ligi Mistrzów z FC Porto, Portugalczyk Deco, jeden z najlepszych snajperów w Hiszpanii, Kameruńczyk Samuel Eto’o, finalista Champions League w barwach AS Monaco, Francuz Ludovic Giuly czy zdobywca 243 bramek dla Celticu Glasgow, Szwed Henrik Larsson. Mając w składzie tak renomowanych piłkarzy, powoli zaczynało się mówić o nowym "Dream Teamie". Nie potwierdziły tego, występy w Lidze Mistrzów, gdzie Barca, uległa w 1/8 finału Chelsea Londyn, pozostawiając jednak po sobie bardzo dobre wrażenie i przede wszystkim, 2 cudowne gole zdobyte przez Ronaldinho, w meczach przeciwko Milanowi i właśnie Chelsea. Jednakże, co nie udało się w Europie, zostało osiągnięte w Primera Division. FC Barcelona, 14 maja 2005 roku, na kilka kolejek przed zakończeniem sezonu, zapewniła sobie siedemnaste w historii Mistrzostwo Hiszpanii, osiągając "zwycięski remis", w meczu przeciwko Levante. Fiesta, z okazji wywalczenia tytułu, przyciągnęła na ulice Barcelony aż 900 tysięcy fanów, z których każdy, z szerokim uśmiechem na twarzy mógł zaśpiewać "Campeones, Campeones".FC Barcelona to jeden z nielicznych, a z pewnością największy klub, który ani razu od początku swojego istnienia nie udostępnił strojów meczowych reklamodawcom. Jest to jeden z powodów, dla których o klubie ze stolicy Katalonii mówi się Barça - el més que un club - co oznacza, Barça - coś więcej niż klub. Culés wręcz chwala się, że klub jest dla nich religią. Barcelona jest jednym z trzech klubów ligi hiszpańskiej, które nigdy nie spadły do niższej klasy rozgrywkowej. Prócz FC Barcelony są to: Real Madryt oraz Athletic Bilbao. Dodatkowo na arenie międzynarodowej FC Barcelona startuje nieprzerwanie od 50 lat, czyli od początku powstania europejskich pucharów. Żadna inna drużyna nie może pochwalić się takim osiągnięciem.

  9. #9
    Dawka wieksza niz zycie P.A.V.U.L.O.N. Nikt Avatar P.A.V.U.L.O.N.
    Na DoFo od
    Dec 2006
    Wiek
    37
    Postów
    355
    Siła Reputacji
    0

    Domyślnie Odp : Znani, Kochani przez miliony - Biografie znanych sportowców

    Cytat Napisał inde Zobacz post
    armstrong

    Lance Armstrong (ur. 18 września 1971 w Plano w Teksasie), amerykański kolarz, o wybitnych osiągnięciach sportowych. Mistrz Świata w kolarstwie szosowym. Jest absolutnym rekordzistą pod względem zwycięstw w największym i najtrudniejszym wieloetapowym wyścigu kolarskim świata - Tour de France (7 wygranych).

    Osiągnięcia sportowe

    Lance Armstrong na podjeździe pod L'Alpe d'Huez podczas Tour de France 2001W wieku 15 lat był obiecującym triathlonistą, wkrótce jednak zrozumiał, iż jego powołaniem jest kolarstwo. Kilka lat później związał się z grupą Subaru-Mongomery, jednocześnie startując w drużynie narodowej USA. W 1989 roku był uczestnikiem Mistrzostw Świata Amatorów w Moskwie, gdzie popisał się brawurową jazdą i odważnymi atakami. Rok później nie zabrakło go na tychże zawodach, rozgrywanych tym razem w Japonii, gdzie zajął 11 pozycję. W roku 1992 zajął 14 pozycję na Igrzyskach Olimpijskich. Zaraz po nich podpisał swój pierwszy zawodowy kontrakt z grupą Motorola. W tej grupie odniósł wiele sukcesów, m.in. został szosowym mistrzem świata w Oslo, zdobył "Potrójną koronę" (3 najbardziej prestiżowe wyścigi w USA), wygrał 2 etapy w Tour de France, triumfował w wyścigach Tour du Pont oraz San Sebastian. Jednak jego wielkim marzeniem było zwycięstwo w klasyfikacji generalnej Tour de France. Zanim to marzenie się spełniło, w 1996 roku wspaniale zapowiadająca się kariera Armstronga została przerwana.


    Choroba nowotworowa
    W jego organizmie wykryto chorobę nowotworową (rak jądra). Kuracja wykluczyła go ze sportu na cały sezon 1997, jednakże nie poddał się chorobie. Przeszedł 2 operacje chirurgiczne i 4 cykle chemioterapii, które pozwoliły mu powrócić do życia i sportu. Postanowił powrócić na sam szczyt. Po odrzuceniu przez francuską grupę Cofidis, związał się z amerykańską grupą US Postal, w której znalazł wsparcie. W roku 1998 rozpoczął mozolny powrót, którego ukoronowaniem było 4 miejsce w wyścigu Vuelta a Espana. Tym sukcesem zasygnalizował swoje potencjalne możliwości odnoszenia sukcesów w wieloetapowych wyścigach.


    Tour de France

    Lance Armstrong na prologu Tour de France 2004


    W 1999 roku osiągnął swój wielki cel, bezapelacyjne wygrywając w Tour de France. Ten najcięższy kolarski wyścig świata, nieprzerwanie wygrywał rok po roku, nie znajdując pogromcy. W 2005 roku, Armstrong po raz siódmy z rzędu wygrał Tour de France, po czym ogłosił, że kończy swoją kolarską karierę.

    Oskarżenia o doping
    Informacje o rzekomym dopingu wydolnościowym Armstronga, zaczęły pojawiać się od 2001 r. Armstrong miał swojego osobistego wroga w postaci dziennikarza Davida Walsha, który prowadził przeciw niemu nieustające śledztwo. Przed rozpoczęciem Tour de France 2005, w L'Equipe ukazł się długi artykuł Walcha i Pierre'a Ballestera, w którym opisano, że w próbkach moczu pobranego od Lance'a Armstronga przed 2001 r. wykryto sześciokrotnie pochodne EPO.[1]. Badania te jednak, jako wykonane po długim czasie nie były zbyt wiarygodne. Ponadto, Lance Armstrong dostawał zupełnie oficjalnie duże dawki leku o podobnej strukturze do EPO epogenu w trakcie leczenia jego choroby nowotworowej. Próbki jego płynów ustrojowych pobierane od 2001 r. i poddane oficjalnym testom na zwartość EPO wykazywały zawsze negatywny wynik.[2]

    Dr Michel Ferrari długoletni opiekun medyczny Lance'a Armstronga został oskarżony i skazany na 11 miesięcy i 24 dni więzienia w zawieszeniu oraz na roczny zakaz wykonywania zawodu przez włoski sąd 1 października 2004 r. w kontrowersyjnym procesie, w którym najważniejszym dowodem były zeznania jego byłego podopieczniego Filippo Simeoni.[3].

    Zaraz po ogłoszeniu wyroku, zespół Lance'a Armstronga, US Postal zerwał z Ferrarim kontrakt, twierdząc jedocześnie, że nie wierzy w zeznania Simeoniego i nazywając go oszczercą.[4]. Simeoni wytoczył przeciw Armstrongowi i Ferrariemu proces cywilny o zniesławienie, po którym Armstrong musiał oficjalnie przeprosić Simeoniego i zapłacić zadośćuczynienie.

    Życie prywatne

    Opaska "Livestrong"



    Ma troje dzieci: syna Luke'a (ur. 1999) i bliźniaczki Grace i Isabelle (ur. 2001). We wrześniu 2003 r. rozwiódł się ze swoją żoną Kristin Richard, matką jego trojga dzieci i związał z piosenkarką Sheryl Crow, z którą w 2005 roku się zaręczył. Na wiosnę 2006 roku planowany był ślub ale w lutym doszło do separacji. Para poznała się w 2003 roku podczas gali charytatywnej, z której dochód przeznaczono na walkę z chorobami nowotworowymi. Armstrong przez ponad połowę roku mieszka i trenuje w hiszpańskiej Gironie. Poza sezonem, mieszka w rodzinnym Austin w stanie Teksas. Jest założycielem liczącej ponad 20 milionów członków, fundacji "Livestrong" powołanej w celu wspierania ludzi walczących z rakiem. Wprowadził do sprzedaży opaski z napisem "Livestrong", z których dochód przeznaczony jest na walkę z rakiem. Wspólnie z Sally Jenkins napisał dwie książki autobiograficzne: "Mój powrót do życia" i "Liczy się każda sekunda".
    Kto nie wybacza pomyłek? Kobiety i tetris na 19 levelu.



  10. #10
    Dawka wieksza niz zycie P.A.V.U.L.O.N. Nikt Avatar P.A.V.U.L.O.N.
    Na DoFo od
    Dec 2006
    Wiek
    37
    Postów
    355
    Siła Reputacji
    0

    Domyślnie Odp : Znani, Kochani przez miliony - Biografie znanych sportowców

    Cytat Napisał juSta Zobacz post
    chciałam to samo napisać

    i jeszcze dennisa rodmana :P
    Dennis Keith Rodman (urodził się 13 maja 1961 roku w Trenton, stan New Jersey) jest byłym zawodowym koszykarzem znanym z doskonałej gry w obronie i niezwykłego talentu do zbiórek, a także ze swojego kontrowersyjnego zachowania na parkiecie i poza nim.

    Kiedy dostał się do NBA w roku 1986, zgłoszony został jako zawodnik o wzroście 203 cm, niektórzy mówią, ze obecnie ma 198 cm. Rodman grał na pozycji silnego skrzydłowego (ang. power forward), gdzie gra wymaga niebywałych warunków fizycznych. I choć w niektórych meczach bywał o ponad 15 cm niższy od swoich przeciwników uważany jest za jednego z najlepiej zbierających piłki graczy swojej generacji, a także jednego z najlepszych obrońców. Jego bardzo fizyczna gra pod koszem, a także walka o pozycję, aby zebrać piłkę, zarobiły mu przydomek „Robak”.

    Przed NBA
    Rodman, który dorastał w Dallas w stanie Teksas, nie myślał o koszykówce w szkole średniej; dopiero jako starszy nastolatek w ciągu jednego roku urósł o 27 cm i był to pierwszy z wielu przełomów w jego życiu. Po ograniczonych występach w barwach Cooke County College w Gainesville, stan Teksas, Rodman grał w barwach Southern Oklahoma State University (liga uniwersytecka), gdzie dał się poznać zarówno jako dobry strzelec, jak i zawodnik potrafiący zbierać piłki.

    Zawodowa kariera

    Detroit Pistons
    Detroit Pistons zwrócili na niego uwagę wybierając go w drugiej rundzie draftu z roku 1986. W owym czasie Pistons byli drużyną z przyszłością prowadzoną przez Isiaha Thomasa (rozgrywający), Joe Dumarsa (rzucający obrońca), Billa Laimbeera (środkowy). Mieli również w drużynie tak znakomitych graczy, jak Adrian Dantley, Vinnie Johnson, John Salley i Rick Mahorn. Siła Rodmana doskonale pasowała do drużyny znanej z twardego stylu gry i nieustępliwej obrony. Pistons odpadli z fazy playoff w roku 1987 pokonani przez ich odwiecznych rywali Boston Celtics, chociaż Rodman wykonał przyzwoitą pracę powstrzymując gwiazdora „Celtów”, Larrego Byrda.

    W 1988 roku Rodman pokazał, że posiada jeszcze więcej talentu na potencjalną gwiazdę, zbierając więcej piłek i broniąc lepiej niż wcześniej. W 1989 jego praca została dostrzeżona i oceniona, a on sam otrzymał nagrodę Obrońca Roku (Defensive Player of the Year), pierwszą z dwóch, które otrzymał z rzędu. Ukończył sezon za Laimbeerem jako drugi w drużynie pod względem ilości zbiórek, a także pomógł Pistons w drodze po pierwszy mistrzowski tytuł dla „Tłoków” pokonać drugi rok z rzędu młodych Chicago Bulls. Następny rok był prawie identyczny, Pistons ponownie pokonali Bulls w Finale Konfrencji Wschodniej, zdobywając drugi raz z rzędu mistrzostwo NBA, a Rodman znów otrzymał tytuł Obrońcy Roku. Ponadto Pistons zanotowali 63 zwycięstwa w sezonie zasadniczym ustanawiając rekord klubu.

    W 1991 roku Pistons doznali wstrząsu, kiedy zostali gładko pokonani przez Bulls w Finałach Konferencji Wschodniej. Rodman prowadził w drużynie w zbiórkach, ale to nie wystarczyło. Zawodnik musiał grać lepiej i zrobił to. W 1992 roku Rodman grał fenomenalnie, zaliczając średnio 18 zbiórek na mecz i zdobywając pierwszy z siedmiu zdobytych z rzędu tytułów najlepiej zbierającego zawodnika. W jednym ze spotkań zebrał 34 piłki ustanawiając zadziwiający rekord kariery. Rodman nie był ani silniejszy, ani nie miał większego zasięgu rąk od przeciwników. Zamiast tego, używał "prawie naukowego" podejścia, aby obliczyć jak piłka odbije się od kosza lub tablicy i znaleźć się na najlepszej pozycje, żeby ją zebrać. Rok 1993 był drugim sezonem Rodmana, w którym zebrał najwięcej piłek, ale był to jego ostatni rok w Pistons.


    Brzemienna w skutki noc
    Pewnej nocy podczas sezonu 1992/93 Rodman został znaleziony na parkingu Pistons, gdzie siedział w swojej ciężarówce z naładowaną strzelbą. Potem przyznał w jednej z dwóch swoich autobiografii, że "była to noc kiedy zabił starego Dennisa i pozwolił wyłonić się nowemu Dennisowi". Po zakończeniu sezonu został sprzedany do San Antonio Spurs za Seana Elliotta.


    San Antonio Spurs
    W San Antonio Rodman kontynuował swoją pracę jako „czyściciela tablic”, przez co pozwolił środkowemu Davidowi Robinsonowi na zdobywanie większej ilości punktów, dzięki czemu ten ostatni zdobył tytuł najlepszego strzelca. W ten sposób po raz pierwszy zawodnicy z jednej drużyny zwyciężyli w klasyfikacji ilości zdobywanych punktów i ilości zbieranych piłek, ale nie był to ostatni raz Rodmana. W następnym sezonie Rodman pomógł San Antonio wygrać 62 spotkania, ustanawiając w ten sposób rekord klubu, a także dotrzeć do Finałów Konferencji Zachodniej. Niestety, jego nieobliczalne życie poza parkietem, włączając krótki, ale głośno publicznie komentowany związek z Madonną, a także wybryki na parkiecie, takie jak farbowanie włosów, sprawiły, że działacze Spurs mieli go dość. Decyzję władz „Ostróg” o rozstaniu z Rodman’em przesądziło nieprzybycie „Robaka” z resztą drużyny na decydujący piąty mecz Finałów Konferencji Zachodniej.


    Chicago Bulls
    Po sezonie Rodman został oddany do Chicago Bulls za środkowego Willa Perdue, aby zapełnić wielką dziurę, która powstał po odejściu z „Byków” silnego skrzydłowego Horace’a Granta. Bulls z Rodmanem i Michael’em Jordan’em, który wrócił z emerytury, poprawili się w sezonie zasadniczym o 25 zwycięstw, z 47 na 72 ustanawiając rekord wszech czasów w lidze NBA. Później w playoff Bulls łatwo poradzili sobie w drodze do Finałów ligi NBA i zdobyli mistrzostwo ligi. Rodman, Michael Jordan i Scottie Pippen znaleźli się w Pierwszej Drużynie Najlepszych Obrońców (All-Defensive First Team). Po raz pierwszy w historii trzech graczy tej samej drużyny znalazło się w pierwszym składzie. Rodman był najlepszym w lidze w zbiórkach (piąty rok z rzędu), a Jordan był najlepszym strzelcem, drugi przypadek w historii, kiedy koledzy z drużyny byli najlepszymi w punktach i zbiórkach. Powtórzyli swój sukces w roku 1997 i 1998, a drużyna po raz drugi w ciągu 10 lat zdobyła trzy razy z rzędu tytuł mistrzowski.

    Po zakończeniu sezonu Rodman opuścił Chicago, a Bulls rozpoczęli gruntowną przebudowę drużyny. Był to zarazem jego ostatni poważny sezon, gdyż w sezonach 1998/99 i 1999/2000 grał krótko, odpowiednio, w Los Angeles Lakers i Dallas Mavericks.

    Rodman był najlepiej zbierającym zawodnikiem lat 90-tych, zdobył 7 razy z rzędu tytuł, a także potrafił powstrzymać takich zawodników jak Michael Jordan, Scottie Pippen, Magic Johnson, Larry Bird, Shaquille O'Neal, Alonzo Mourning, Shawn Kemp, Karl Malone, Charles Barkley. Jego najbardziej imponującym występem była gra podczas Finałów Konferencji Wschodniej przeciwko Orlando Magic, kiedy mierzący 198 cm i ważący 95 kg Rodman wyłączył z gry mierzącego 208 cm i ważącego 107 kg Horace’a Grant’a, a także pomagał powstrzymywać mierzącego 216 cm i ważącego 150 kg O’Neala, co było kluczem do zwycięstwa Bulls.


    Zawodowe zapasy (wrestling)
    Rodman walczył w kilku meczach World Championship Wrestling i był członkiem zespołu nWo z Hulkiem Hoganem. Jego pierwszy mecz odbył się 13 lipca 1997 roku podczas „Bash At the Beach” (coroczny turniej wrestlingu). Wystąpił razem z Hoganem, ale przegrali z Lexem Lugerem i The Giantem. Podczas „Bash At the Beach” 12 lipca 1998 roku Rodman i Hogan pokonali Karla Malone’a i Diamonda Dallasa Page’a. Jego trzeci i ostatni mecz odbył się 14 sierpnia 1999 roku podczas „Road Wild” (turniej wrestlingu), a Rodman przegrał z Randy'm Savagem.

    Ciekawostki
    Rodman był znany ze swojego kontrowersyjnego zachowania i dziwacznego wyglądu, notorycznej skłonności do przeklinania publicznego lub w trakcie telewizyjnych transmisji na żywo podczas trwania jego kariery, ciała przyozdobionego licznymi tatuażami i przekłuciami, a także częstego farbowania swoich włosów na jasny, sztuczny kolor tak długo, aż jego wygląd stał się pospolity. Rodman poślubił na krótko Carmen Electrę, a podczas publicznego występu promującego jego autobiografię „As Bad as I Wanna Be” (Tak zły, jak chcę być) wystąpił ubrany w suknię ślubną.


    Ostatnie działania
    Rodman był obecny lub brał udział w dwóch różnych konkursach w Finlandii w roku 2005. Latem pojawił się w Sonkajarvi na zawodach w „noszeniu żon”, ale zrezygnował z walki z turnieju z powodu kłopotów ze zdrowiem. 6 listopada 2005 roku rozegrał jeden mecz w barwach Torpan Pojat przeciwko Tapiolan Honka. Zagrał 28 minut, zdobył 17 punktów i zebrał 6 piłek. Piętnaście z 17 punktów zdobył rzutami za 3 punkty (w sumie próbował 13 rzucając zza linii rzutów za 3 punkty). Obecność Rodmana przyciągnęła rekordową liczbę 7420 widzów na mecz Finnish National League (ligi fińskiej).

    W styczniu 2006 roku Rodman pojawił się w „Celebrity Big Brother” (Big Brother Sław) w Wielkiej Brytanii. Wszedł do domu dokładnie o godz. 22.00 dnia 5 stycznia tego roku. Wszedł do domu z paczką prezerwatyw i nie wniósł żadnej bielizny. Jeszcze pierwszej nocy zjadł kanapkę z szynką, kończąc spekulacje o tym, że jest wegetarianinem
    Kto nie wybacza pomyłek? Kobiety i tetris na 19 levelu.



  11. #11
    Dawka wieksza niz zycie P.A.V.U.L.O.N. Nikt Avatar P.A.V.U.L.O.N.
    Na DoFo od
    Dec 2006
    Wiek
    37
    Postów
    355
    Siła Reputacji
    0

    Domyślnie Odp : Znani, Kochani przez miliony - Biografie znanych sportowców

    Michael Jeffrey Jordan

    Nazwisko: Jordan
    Pseudonim: Air

    Wzrost: 6-6 / 198 cm
    Waga: 216 lbs. / 98 kg
    Data urodzenia: 17.02.1963 w Brooklynie, NY
    Szkoła średnia: Laney High School w Wilmington
    College: North Carolina `85 (specjalizacja kartografia)
    Draft: Wybrany z 3 numerem w I serii draftu `84 przez Chicago Bulls
    Lata gry w NBA: 13
    Pozycja: Rzucający obrońca (Shooting Guard)
    Numer: 23
    Rodzice: Deloris i James
    Rodzeństwo: siostry Deloris i Roslyn, bracia James Ronald i Larry
    Rodzina: żona Juanita i trójka dzieci (Jeffrey, Marcus i Jasmine)
    Miejsce zamieszkania: Chicago (Highland Park), Illinois







    Michael Jeffrey Jordan urodził się 17 lutego 1963 roku w Nowym Jorku na Brooklynie, lecz niedługo potem przeprowadził się wraz z rodzina do Wilmington w stanie North Carolina. Jordan jest prawie najmłodszym synem Deloris i Jamesa Jordanów. Ma 3 starszego rodzeństwa: braci Ronniego i Larry`ego i siostrę Delores. Ma również młodszą siostrę- Roslyn. Ojciec Jordana pracował w elektrowni, zaś matka w banku. Gdy chodził jeszcze do podstawówki w Wilmigton grał głównie w baseball, w kosza grał tylko z jego starszym bratem na boisku wybudowanym za domem. I ciągle z nim przegrywał. Grał jednocześnie w trzech drużynach: koszykarskiej, baseballowej i footballowej. Zaś w szkole średniej Laney High w ogóle nie dostał się do drużyny koszykarskiej! Po przyjęciu go do szkoły w North Carolina, Michael zaczął zastanawiać się, czy by się jednak nie zdecydować na grę w koszykówkę.

    Doprowadził swoja drużynę NCAA do mistrzostwa oddając ostatni decydujący rzut w finale. Został wybrany zawodnikiem roku w 1983 i 1984. Był jednak cichym i chudym shooting guard, dlatego został wybrany dopiero z trzecim numerem draftu przez podupadające Chicago Bulls. Michael od razu zabłysnął, doprowadził swój nowy zespół do play-offs z wynikiem 38-44, lecz przegrali już w pierwszej rundzie z Millwaukee Bucks, w play-offs zdobywał średnio 29.3 punktu na mecz. Jordan zaliczał w tym sezonie średnią 28.2 punktu, zagrał w All-Star zdobywając 7 punktów w ciągu 22 minut. Zdobył nagrodę rookie of the year, prowadził w drużynie pod względem ilości zdobywanych punktów (28.2), zbiorek (6.5), asyst (5.9) i przechwytów (2.39). 12 października w meczu z Detroit Pistons zdobył 49 pkt. Został także zaliczony do NBA All-Rookie Team i All NBA Second Team. Na samym początku następnego sezonu złamał sobie kość w stopie przez co nie mógł wystąpić w następnych 64 meczach. Była to jedyna dłuższa pauza w grze Michaela, wszedł na boisko dużo wcześniej niż zalecali lekarze, lecz najwyżej do 20 minut na mecz. Dlatego tez nie grał w tym sezonie wszystkich gier w pierwszej piątce. W ciągu 18 zagranych meczy zaliczał średnią 22.7 punktów na mecz,2.9 asyst i 3.6 zbiorek. Został wybrany do meczu All-Star, lecz z powodu kontuzji nie mógł w nim zagrać. W tym sezonie Bulls także zakwalifikowali się do play-offs, lecz w trzech grach zmietli ich Boston Celtics sięgający po swoje ostatnie mistrzostwo. W drugim meczu Jordan niemal samodzielnie przedłużył mecz o dwie dogrywki zdobywając tym samym 63 punkty. Larry Bird, ówczesny gracz Bostonu powiedział wtedy po meczu "Pan Bóg, przebrany za Michaela Jordana". Michael w tych play-offs zaliczył średnią 43.7 punktów na mecz. Następny sezon Mike zaczął z chęcią rewanżu po przegranej. W tym sezonie zaliczył najwyższą średnią punktowa (37.1). 26 lutego zdobył 58 punktów przeciwko New Jersey, przeciwko Atlancie zdobył 61, Michael został pierwszym graczem, któremu udało się zdobyć ponad 200 przechwytów i 100 bloków w jednym sezonie. Zagrał w All-Star Game, wygrywając przy okazji turniej wsadów. Został wybrany do pierwszego zespołu All-NBA. Jako pierwszy gracz od czasów Wilta Chamberlaina zaliczył ponad 3000 punktów w sezonie zasadniczym. Lecz niestety tak samo jak rok przedtem jego drużyna przegrała gładko w 3 meczach z Boston Celtics. Latem 1987 do składu Bulls dotarli tacy zawodnicy jak Scottie Pippen i Horace Grant, obaj z draftu. W tym sezonie Bulls odnieśli 50 zwycięstw, a Jordan zdobywał coraz więcej nagród. Został MVP ligi, Zawodnikiem Defensywnym roku, zaliczony został do pierwszego składu All-NBA i do pierwszego składu graczy defensywnych ligi, został uznany MVP meczu All-Star i kolejny raz zwyciężył turniej wsadów, zaliczył średnią 35 punktów na mecz i znowu był królem strzelców ligi. W tym sezonie Bulls wreszcie przeszli pierwsza rundę play-offs, pokonując w niej Cavs 3-2. Niestety już w drugiej zostali wyeliminowani przez Detroit Pistons przegrywając 4-1. Po zakończeniu sezonu do NY Knicks został sprzedany Charles Oakley, przyjaciel z drużyny Michaela. Charles i Mike byli tak zgrani, ze Jordan nie mógł pogodzić się z nieoczekiwana zmiana. MJ w następnym sezonie zdobywał średnio 32.5 punktów, rekordowa liczbę asyst (8.0) i 2.89 przechwytów na mecz. Kolejny raz został królem strzelców, 25 stycznia zaliczył już 10.000 punktów w karierze. W All-Star zdobył 28 punktów w ciągu 33 minut gry. Kolejny raz został zaliczony do All-NBA First Team i All-NBA Defensive Team oraz został uznany za sportowca roku przez gazetę "The Sporting News". Tak samo w tym roku jego drużyna miała zmierzyć się w play-offs z Cleveland Cavs. Cavs byli uważani za zdecydowanych faworytów. Lecz Chicago zwyciężyło w 5 meczach. W ostatnim decydującym przy wyniku 100-99 dla Cavs, Jordan rzucił w ostatniej chwili prosto do kosza. Niektórzy ten właśnie rzut uważają za początek Bulls jako mistrzów. W drugiej rundzie zwyciężyli w sześciu zaciekłych meczach New York Knicks, którzy za te upokorzenie próbują zrewanżować się do dziś, przez co stali się najbardziej zaciekłymi przeciwnikami Chicago. Niestety drużyna Michaela Jordana przegrała konfrontacje z Detroit w finałach konferencji 4-2. W nowym sezonie 1989-1990 do drużyny przystąpił Phil Jackson, trener, który tak zżył się z Michaelem, ze gdy Phil zrezygnował z prowadzenia Bulls, Michael odszedł razem z nim. Byki zakończyły ten sezon z wynikiem 55-27,a Michael z kolejna kolekcja wyróżnień. W tym sezonie MJ uzyskał średnie 33.6 w punktach i 2.77 w przechwytach, oba wyniki dały mu pierwsze miejsce w NBA. W play-offs Chicago znowu przegrali w finałach z Detroit. Air zaliczał wtedy średnio 36.7 punktów na mecz. Do następnego sezonu Michael przygotowywał się zawzięcie przez cale wakacje. Bulls byli w tym sezonie prawie nie do pokonania, zaliczając 61 wygranych w sezonie zasadniczym. Jordan jak zwykle zakfalifikowal się do All-Star zdobywając w nim MVP. Kolejny raz z rzędu został tez zaliczony do pierwszego składu ligi i do pierwszego składu defensywnego ligi. Zdobywał średnio 31.5 punkta na mecz. W regularnym sezonie przekroczył barierę 40 punktów aż 11 razy. Bulls wkroczyli do play-offs jak burza. Bez problemu pokonali NY i Philadelphia, w finałach konferencji znowu spotkali się z Detroit. Lecz tym razem to Chicago miało przewagę. Zmietli Detroit w czterech meczach, przez co kapitan drużyny Isiah Thomas tak się zdenerwował na Bulls, ze nie był w stanie nawet pogratulować im awansu do finałów NBA. Tam Chicago spotkało się z LA Lakers. Przegrali co prawda pierwszy mecz, lecz bez problemu wygrali cztery następnie zdobywając swój pierwszy tytuł mistrza NBA. Jordan był tak wzruszony, ze jak dziecko nie chciał oddać Mistrzowskiego Trofeum, trzymając je w rękach i płacząc. MJ wiedział, ze ten mistrzowski tytuł to miedzy innymi jego zasługa, nic go nie obchodziły już indywidualne trofea, bo zdobył te najważniejsze, dla całej drużyny. Zdobywał średnio 31.1 punkta 6.4 zbiorki i 8.4 asyst. Został wybrany MVP play-offs. W następny sezon Chicago wkroczyło z nadzieja powtórzenia sukcesu. W sezonie zasadniczym zaliczyli 67 wygranych gier, Michael po raz kolejny został wybrany MVP sezonu zasadniczego, został wybrany do pierwszego składu All-NBA i pierwszego defensywnego składu ligi. Zdobywał średnio 30.1 punktów na mecz. W play-offs wyeliminowali kolejno Miami Heat, NY Knicks i Cavs, w finałach spotkali się z Portland Trail Blazers. Pokonali ich w sześciu spotkaniach, sięgając po drugi tytuł. Air zdobywał średnio 34.5 punktów na mecz i został po raz kolejny wybrany MVP finałów. Latem zagrał w Dream Team, w pierwszej reprezentacji olimpijskiej USA, która składała się z zawodników grających profesjonalnie. Jordan oczywiście zaliczył zloty medal. W nowym sezonie drużynie z "Wietrznego Miasta" nie szło już tak dobrze. Wygrali tylko 57 gier i niektórzy zaczęli powątpiewać czy sięgną po swój kolejny tytuł mistrzowski. Jordan zaliczał srednio32.6 punkta na mecz i oczywiście zebrał kolejny pakiet nagród. W meczu All-Star zdobył 30 punktów. Bulls bez problemu przeszli jednak do finałów wygrywając kolejno z: Atlanta, Cleveland i New York. W mistrzostwach zmierzyli się z Phoenix Suns. Seria szła gładko, lecz w ostatnim meczu, gdy Chicago przegrywało, o zwycięstwie swojej drużyny nie zadecydował jednak Michael, lecz kolega z jego drużyny John Paxson, rzucając w ostatniej chwili za trzy. Tak wiec Chicago miało już na koncie trzy tytuły. Michael wyrównał rekord Wilta Chamberlaina, który siedem razy z rzędu został królem strzelców. I zanosiło się na to, ze Michael zdobędzie kolejne tytuły króla i mistrza NBA, gdyby nie przeszkodziła w tym pewna rzecz.




    W połowie lata 1993 roku, przy lokalnej drodze w stanie North Carolina, w samochodzie znaleziono martwe ciało zamordowanego Jamesa Jordana, ojca Michaela. Oczy całego świata zwróciły się na zdruzgotanego syna. W październiku tego roku Jordan zwołał konferencje prasowa, na której ogłosił wiadomość, której nikt na koszykarskim świecie nie chciałby usłyszeć. Oświadczył bowiem, ze odchodzi. W wieku 30 lat odszedł z Bulls i NBA. Dodał, ze odchodzi jako zwycięzca z trzema pierścieniami mistrzowskimi na palcach.







    Michael postanowił grac w drużynie baseballowej, chciał spełnić marzenia z dzieciństwa. Grał w Birmingham Barons, nie był zbyt dobrym zawodnikiem trafiał w piłkę tylko 22% z rzutów. Ale trybuny podczas jego meczów były wypełnione po brzegi. Każdy chciał zobaczyć Michaela w nowym stroju i nowej grze. Lecz MJ wiedział, ze nie jest zbyt dobry w baseballu. A co działo się w tym czasie z Chicago? Starali się z całych sil dostać do finałów NBA, z nowymi zawodnikami jak Toni Kukoc, Ron Harper i Bill Wenington. Jordan wiedział, ze jego drużynie nie powodzi się zbyt dobrze. Zaczął coraz częściej przychodzić na treningi Bulls; od razu pojawiła się cicha jeszcze plotka o powrocie Michaela. Pewnego dnia Michael na konferencji prasowej powiedział tylko dwa słowa "I`m back" czyli wróciłem. Na nowo zaczęły zapełniać się trybuny w Chicago Stadium. Michael miał bardzo mało czasu aby przygotować się dostatecznie do gry. Pozostało mu tylko 17 meczów sezonu zasadniczego. W swoim pierwszym meczu rozegranym 19 marca przeciwko Indiana Pacers zdobył 19 pkt. Mecz niestety przegrali. Chicago w ostatniej chwili zdołało dostać się do play-offs. W ostatnich 17 meczach, w których grał Jordan Chicago przegrało tylko 4 razy. MJ zakończył ten sezon ze średnia 26.9 punktów na mecz, 5.3 asyst, 6.9 zbiorek i 1.76 przechwytu na mecz. Grał średnio 39.3 minuty na mecz. W play-offs Byki zmierzyły się z Charlotte Hornets, wygrali z nimi w czterech meczach. W drugiej rundzie spotkali silnych Orlando z Shaqiem na czele. Chicago nie dało im niestety rady, mimo ze Michael zdobywał ponad 30 punktów w każdym meczu. Air ćwiczył cale lato by odegrać się na Orlando. Nie mógł znieść porażki. W tym samym czasie zagrał w filmie "Space Jam" wraz z kreskówkami z wytworni Warner Brothers. Tego lata Jerry Krause zatrudnił najbardziej kontrowersyjnego gracza NBA, Denissa Rodmana. Bulls posiadając takich zawodników jak Dennis Rodman, Michael Jordan, Scottie Pippen i Toni Kukoc mogli być pewni, ze sięgną po kolejny tytuł. Jego drużyna wygrała 72 meczów w sezonie, co dało im najlepszy wynik w całej historii NBA. Jordan zdobywał średnio 30.4 punktów na mecz i chyba nic nie stało im na przeszkodzie do zdobycia kolejnego mistrzostwa. Cale play-offs przeszli gładko, by spotkać się z Seattle w finałach. Michael nawet nie myślał o porażce, wyeliminowali Seattle w sześciu grach, odzyskując tytuł najlepszej drużyny NBA. Od razu posypały się nagrody. Jordan został MVP sezonu zasadniczego, All-Star i play-offs. Przedtem zdążyło się to tylko jednemu koszykarzowi. Phil Jackson został trenerem roku, Toni Kukoc najlepszym szóstym w lidze, Rodman po raz piąty został najlepiej zbierającym koszykarzem, podczas gdy Jordan, Rodman i Pippen zostali w trójkę wybrani do najlepszej piątki obrońców w NBA. Michael za nowy sezon zażądał 30.000.000 milionów dolarów, co było suma nie do pomyślenia. Bulls zaczęli nowy sezon wygrywając 12 meczów z rzędu. Podczas jednego z nich Chuck Dały, dawny trener Bulls, obecnie komentator ze spotkań Chicago, powiedział z niedowierzaniem "ale przecież nawet Bulls musza kiedyś przegrać". Bulls przegrali, z Utah Jazz i to dwa razy pod rząd. To dzięki tym przegranym Chicago zdołało uświadomić sobie jak silni są Jazz. Michael w tym sezonie także zagrał w All-Star Game, został zaliczony do All-NBA First Team, All-NBA Defensive Team i został królem strzelców ze średnią 29.6 punktów na mecz. Jordan miał na koncie już 26.920 tysięcy punktów w karierze, co postawiło go obok takich gwiazd jak Wilt Chamberlain i John Havlicek. Jordan został tez zaliczony do 50 najlepszych graczy w historii ligi, a Jackson do 10 najlepszych trenerów w historii NBA. Bulls uzyskali w tym sezonie wynik 69-13, nie pokonując niestety rekordu. Lecz do play-offs weszli jak burza i nikt się chyba nie zorientował kiedy Chicago wstawiło się w finałowej grze z Utah. Pokonali ich w sześciu meczach zdobywając już piąty tytuł mistrza NBA. Jordan grał bosko. Zaliczał średnio 31.1 punktów na mecz, 7.9 zbiorek, 4.8 asyst i 1.58 przechwytów. W piątej grze finałowej, złapał go wirus, wydawało się, ze Michael nie da rady nawet wyjść na boisko, cały dzień wymiotował i miał 38 stopni gorączki, lecz MJ i tak zaliczył 38 punktów grając jak anioł. Po tym sezonie nikt nie wiedział czy Michael jeszcze wróci, wszystko zależało od Phila Jacksona, który miał zamiar odejść. Lecz chłopaki z Bulls postanowili zebrać się kolejny raz po mistrzostwo. Było widać, ze Air jest już zmęczony gra w NBA. Bulls mieli problemy z Scottiem Pippenem, który nie chciał grac dla Chicago, co spowodowało ich słaby start, lecz gdy Pająk wrócił, poziom ich gry od razu się podniósł. Michael także wystartował słabiej. Na początku sezonu nie prowadził w średniej punktowej lecz niedługo potem znów udało mu się odzyskać prowadzenie. Wystąpił po raz kolejny w meczu All-Star, w którym pochwalano go za grę przeciwko najmłodszej gwieździe NBA, Kobiemu Bryantowi. MJ bez problemu ogrywał Kobe`a, za co nagrodzono go MVP. Pod koniec sezonu został nagrodzony tez MVP sezonu zasadniczego, po raz kolejny z rzędu został najlepszym strzelcem, został wybrany do pierwszego składu All-NBA i pierwszego defensywnego składu ligi. Zakończył sezon z średnią 28.7 punkta na mecz. Niestety jego drużyna przegrała w sezonie 20 gier, tyle ile ich przeciwnicy, Utah Jazz. Tak samo w play-offs mieli już wiecej problemów, przez pierwsze rundy przeszli co prawda bez problemu, lecz grając z Indiana Pacers w finałach konferencji potrzebowali aż 7 gier aby ich wyeliminować z rozgrywek. W finale spotkali się znów z Utah, ponownie wygrywając z nimi w sześciu grach. W piątym meczu bardzo dobrze spisał się Toni Kukoc, który prawie sam z Michaelem próbował ratować sytuacje. Niestety Bulls wtedy przegrali. Ale wygrali w szóstym meczu, zadecydował o tym Michael, który oddając swój ostatni rzut na parkiecie NBA, doprowadził do zwycięstwa Chicago 87-86. Przez następne miesiące wszyscy zastanawiali się czy Michael wróci jeszcze na boisko. Jego trener, Phil Jackson postanowił odejść, a Air powiedział, ze jeśli odejdzie Jackson, odejdzie tez on. Lecz Jordan widocznie z powodu Lookoutu nie zdecydował się już na wakacjach na odejście, dopiero gdy okazało się, że liga dalej będzie istnieć Michael ogłosił, ze odchodzi.




    Po 3-letniej przerwie Michael powraca do NBA jako zawodnik i wielka nadzieja.
    Robi to tylko z miłości do tego sportu

    Kto nie wybacza pomyłek? Kobiety i tetris na 19 levelu.



  12. #12
    Dawka wieksza niz zycie P.A.V.U.L.O.N. Nikt Avatar P.A.V.U.L.O.N.
    Na DoFo od
    Dec 2006
    Wiek
    37
    Postów
    355
    Siła Reputacji
    0

    Domyślnie Odp : Znani, Kochani przez miliony - Biografie znanych sportowców

    Mistrz kulturystyki - Arnold Schwarzenegger przyszedł na świat w małym miasteczku Thal (ludność 1.200 mieszkańców) w austriackim kraju związkowym Srytia 30 lipca 1947 roku. Był synem Gustava Schwarzeneggera, szefa lokalnej policji, i Aurelii, miał starszego brata Meinharda, urodzonego 17 lipca 1946 roku, który zginął w wypadku samochodowym w maju 1971 roku.
    Dorastał na pierwszym piętrze 300-letniego domu, w którym nie było kanalizacji, centralnego ogrzewania i telefonu. Arnold opisuje lata dzieciństwa następująco: "Zawsze wykazywałem dużo energii i ciągle miałem ochotę na zabawę". Owa energia została później zainwestowana w różne gry zespołowe aż do momentu, gdy w wieku 15 lat natknął się na kulturystykę, która miała być sposobem na ukształtowanie mięśni nóg do gry w piłkę nożną. Na początku, zanim przeszedł do kulturystyki, trenował podnoszenie ciężarów.

    Rozpoczął treningi w wieku 16 lat w prowizorycznej siłowni w piwnicy, w której zimą panowała tak niska temperatura, że ręce przymarzały mu do sztangi. Nie stać go było na trenowanie w klubie sportowym. Miał wtedy 180 cm wzrostu i ważył zaledwie 60 kg. Młody Arnold ćwiczył 6 razy w tygodniu po 2 godziny dziennie."Rozpocząłem trening z obciążeniem po to, by lepiej grać w piłkę nożną. Byłem także zapalonym pływakiem i narciarzem. Moje ciało tak dobrze reagowało na trening w siłowni, że wkrótce pokochałem kulturystykę (...) już w wieku 16 lat, gdy trenowałem zaledwie rok, moja sylwetka nabierała konturów, dzięki którym zdobyłem później mistrzowskie tytuły."
    Jego rodzice zaczęli się zastanawiać, czy ich syn aby na pewno jest normalny, ale dla niego liczyła się kulturystyka. Jak większość początkujących kulturystów, przez pierwszy rok treningów pakował głownie na klatkę i bicepsy, a nogi zupełnie pomijał. Robił tak niesamowite postępy, że w tym samym roku zadebiutował na zawodach w Steier Hof Hotel, w Graz w Austrii, gdzie doszedł do finału.
    "To było niezapomniane doświadczenie" - wspomina Arnold. "W sali przebywało 200 ludzi, siedzieli, pili, palili i okrzykami dodawali uczestnikom konkursu otuchy". Przedtem Arnolda stać było na podniesienie 68 kilogramów. Jednak pod wpływem dopingującego tłumu dźwignął aż 75 kilogramów i tym samym pobudzony został jego apetyt na sukces. "Niewiarygodne, jak wspaniałym uczuciem było bycie w centrum uwagi takiego tłumu" - przeżywa na nowo Arnold. "Jednocześnie przyjąłem to jako przeznaczenie. Pomyślałem sobie: Tak, jestem na dobrej drodze do tytułu Mr. Universe! Tak właśnie miało być."
    Wspominając ten wczesny entuzjazm twierdzi: "Będąc w tak młodym wieku zazwyczaj się nie myśli. Nie analizuje się siebie samego. Dopiero gdzieś około trzydziestki człowiek zaczyna się oglądać do tyłu i dociera do niego: "To zadziwiające, jak mi się udało wydostać z Austrii, kraju bez tradycji kulturystycznej, i stać się najlepszym na świecie. To wprost niedorzeczne. Rozumiem - jakiś mistrz narciarstwa czy też gwiazda piłki nożnej z Austrii, ale mistrz kulturystyki? To się po prostu nie zdarza.
    Potem spotkał Kurta Marnula, byłego Mister Austria, który był pod wrażeniem jego budowy ciała i zaprosił go do uczęszczania do siłowni Atletic Union w Graz, gdzie rozpoczął prawdziwe długie i intensywne treningi. Dwa lata później, w 1965 roku, dostał powołanie do wojska, po kilku tygodniach służby chciał jechać na zwody lecz nie dano mu zgody więc samowolnie opuścił jednostkę wojskową i pojechał na konkurs "Mister Europa junior" - zdobył I miejsce. Wtedy obiecał sobie, że podbije świat i słowa dotrzymał. Po powrocie do koszar został ukarany aresztem, a potem otrzymał pochwałę za wynik i rozkaz obowiązkowych treningów po zajęciach. Po wyjściu z wojska przeniósł się do Monachium. W 1966 roku wygrał Międzynarodowe Zawody w Trójboju Siłowym w Niemczech i Mister Europa amatorów.
    Następnie wtargnął do swojego pierwszego konkursu Mr. Universe w Londynie. Przed konkursem wszyscy mówili o 19-letnim Austriaku, który pomimo tak młodego wieku miał już olbrzymie bicepsy o obwodzie 50 cm. W ciągu 3 lat pakowania Arnold wypracował 60 kg mięśni (jego waga pozakonkursowa wynosiła 120 kg przy wzroście 188 cm) i miał przy tym niesamowitą siłę. Bez problemu wyciskał na ławeczce ponad 200 kg, a w martwym ciągu brał 310 kg. Na tych zawodach Arnold zdobył II miejsce, za Chetem Yortonem, który mimo mniejszej masy mięśniowej był bardziej dojrzały, opalony i miał ładniejsze mięsnie, ale Arnold pozostawił po sobie niesamowite wrażenie. Gdy go zapowiadano, słychać było głośną wrzawę i aplauz publiczności, a po konkursie publiczność nagrodziła go oklaskami wstając z miejsc. "Osiągnąłem ten cel podczas zawodów Mr. Universe w 1966 roku, kiedy to zająłem drugie miejsce [w klasie amatorskiej wysokich mężczyzn] za Chetem Yortonem, który bez cienia wątpliwości był wówczas lepszy ode mnie. Jednak to ja skupiałem uwagę wszystkich, bo on miał 28 lat i był już znany, a ja miałem zaledwie 19 lat i 50 centymetrów w obwodzie ramienia i silną budowę ciała - sensacja, o której nikt jeszcze nie słyszał. Trzykrotnie mnie wywoływano, bym pozował (dwa razy bisowałem), co nigdy wcześniej się nie zdarzało."
    Chociaż nie wygrał konkursu, był zdecydowanie gwiazdą wieczoru. Jego najsłabiej rozwiniętym mięśniem były wówczas nogi i właśnie słabe nogi były główną przyczyną porażki na Mr. Universe.

    Po powrocie do domu Schwarzenegger napisał list do swojego idola, Rega Parka, z prośbą o radę, jak trenować nogi. Reg Park zaproponował serię wspólnych pokazów w Anglii i przez tydzień Arnold trenował z Parkiem. Spotkanie z 3-krotnym Mr. Universe było dla Arnolda niesamowitym przeżyciem i w czasie tych kilku spędzonych razem dni Arni sporo się nauczył. Arnold bardzo ostro zabrał się za trening nóg, a łydki trenował codziennie. Rok późnej Schwarzenegger wygrał Mister Universe NABBA amatorów w Londynie przed Dennisem Tinerino dzięki swoim olbrzymim ramionom i masywności górnej części ciała, choć Tinerino miał lepsze od niego mięsnie brzucha i nóg. Ogromnej motywacji do dalszych treningów dodało Schwarzeneggerowi zaproszenie od Rega Parka do Afryki Południowej i zamieszkanie na jakiś czas w jego domu, gdzie mogliby razem trenować. Arnold pojechał więc do Afryki Południowej, by trenować razem z Regiem Parkiem i tam ten legendarny już mistrz udzielił mu wielu cennych wskazówek i wyrobił u Arnolda nawyk ciężkiego treningu nóg, by mogły one dorównać górnej części ciała. W 1968 roku budowa ciała Schwarzeneggera zdecydowanie się poprawiła i Arnold wygrał mistrzostwa Niemiec w trójboju siłowym, a później Mister International w Meksyku oraz Mister Universe zawodowców w Londynie organizowane przez NABBA i otrzymał od Joe Weidera zaproszenie do startu w Mr. Universe IFBB 1968 w Miami na Florydzie.
    Arnold był pewny, że również te zawody zakończą się jego zwycięstwem, gdyż był już wówczas największym pod względem rozmiarów kulturystą świata. Był już największy, ale jeszcze nie najlepszy: nie miał dobrych proporcji, opalenizny i dostatecznie dobrej rzeźby, jego pozy były przyzwoite, ale nogi nadal pozostawały w tyle za górną częścią ciała. Pokonał słynnego Rega Parka, którego zdjęciami wyklejał kiedyś swój pokój, ale przegrał z Frankiem Zane'm, który ważył o 25 kg mniej od Arnolda, ale jego sylwetka była bardziej dojrzała, miał lepszą symetrię, opaleniznę, wcięcia, proporcję i pięknie wyrzeźbione nogi. Wtedy postanowił:"W następnym roku rozniosę wszystkich. Będę trenował 10 godzin dziennie, jeżeli będę musiał!
    Dzisiaj Arnold tak to opisuje "Jestem pewien, że jeśli przegrywałem, to przegrywałem sprawiedliwie, nigdy mnie nie oszukano. Nie załamałem się po zajęciu drugiego miejsca po Checie Yortonie, gdyż szczytem moich marzeń było uplasowanie się w pierwszej szóstce, a Yorton był zdecydowanie lepszy ode mnie. Gdy przegrałem z Sergio Olivą (Mr. Olympia w 1969 roku), był to sprawiedliwy wynik. Był wówczas wyraźnie lepszy niż ja. Jednak gdy przegrałem z Frankiem Zane'm, nie mogłem wprost pojąć, jak ten kurdupel mógł mnie pobić. Dopiero później, gdy poznałem znaczenie jakości, gdy doceniłem wagę proporcji, posiadania wspaniałych mięśni brzucha czy łydek, zrozumiałem, dlaczego doświadczeni sędziowie wybrali wtedy właśnie Franka. Wygrał sprawiedliwie lecz w dniu zawodów nie dostrzegłem tego i będąc w obcym kraju tysiące kilometrów z dala od domu czułem się zdruzgotany." Jakkolwiek załamany by nie był, zdobył już wtedy poparcie Joe Weidera, który mimo porażki z Zane'm uważał, że Arnold obdarzony jest "umysłem i sercem mistrza".

    I tak dwudziestojednolatek przeniósł się z pomocą Joe Weidera do Santa Monica, gdzie miał stworzone warunki do tego, aby zawodowo zająć się kulturystyką. Weider zapewnił mu pensją 200 dolarów tygodniowo za pisanie artykułów treningowych i zdjęcia do jego pism Muscle Builder i Mr.America, mieszkanie i pożyczonego volkswagena, do którego Austriacki Dąb z ledwością się mieścił. Najważniejsze dla Arnolda było to, że mógł trenować w słynnym klubie Gold's w Venice z takimi mistrzami, jak Frank Zane, Dave Drapper i Zabo Koszewski. Wszystko sprzyjało tu ciężkiemu treningowi: klimat, plaże, jedzenie, regularne dochody i darmowe zaopatrzenie w suplementy. Arnold zaczął trenować 2 razy dziennie, co pozwalało mu na poświęcenie całej sesji treningowej na jedną lub maksymalnie dwie grupy mięśniowe, nie musiał więc się ograniczać oszczędzając energię na trening innych mięśni. W czasie porannego treningu mógł dać z siebie wszystko (i dawał!), potem dobrze zjeść, odpoczywać cały dzień i wieczorem wypoczęty wrócić do siłowni na drugą sesję treningową.
    Rok później, w 1969 roku, różni ludzie odradzali mu występ w Mister Universe IFBB, ponieważ twierdzili, że nie ma szans na zwycięstwo. Arnold udzielił wywiadu dla Muscle Builder/Power, w którym powiedział:
    "Wszyscy amerykańscy kulturyści to pieprzeni tchórze i dlatego nie chcą ze mną współzawodniczyć."
    Rozwścieczyło to amerykańską opinię publiczną i Arnold dostał wówczas sporo listów przepełnionych nienawiścią do niego, ale pewny swoich możliwości wystąpił na Mister Universe IFBB w 1969 roku i wygrał je. Powiedział wtedy:
    "Wreszcie dostałem wszystkich amerykańskich kulturystów; mam zamiar w przyszłym tygodniu pojechać do Europy na NABBA Universe, może tam zostało jeszcze paru tchórzliwych kulturystów."
    Ludzie wrzeszczeli, nagle zostali jego fanami, zaczęli go kochać. Kilka miesięcy później raz pierwszy wystąpił na Mister Olimpia, które było organizowane w Nowym Jorku. Podczas zawodów Mr. Olympia w 1969 roku Arnold dowiedział się, dlaczego zwą Kubańczyka Sergio Olivę "Mitem". Słynął z niekończących się treningów przed zawodami, czasami trwających nawet po dwie godziny. Podczas przygotowań nosił długi biały płaszcz, więc nie można byto zobaczyć, jak wyglądały jego mięśnie. "Gdy nadchodziła pora, by wejść na scenę - wspomina Arnold - Sergio zdejmował ów płaszcz i szedł sobie korytarzem przede mną. W pewnym momencie niedbałym ruchem jednego ramienia naprężył największy mięsień najszerszy grzbietu, jaki w życiu widziałem. Wzruszył drugim ramieniem i wyskoczył drugi mięsień najszerszy. Był taki szeroki, że blokował światło w całym korytarzu. Jeśli o mnie chodzi, to przegrałem zawody jeszcze przed wejściem na scenę. Byłem całkowicie onieśmielony." Przegrał wtedy z niesamowitym Sergio Olivą. Sędziowie głosowali 4:3 na Sergio, ale Arnold wiedział, że potrzebuje lepszej jakości mięsni i lepszych kształtów, by móc w przyszłości wygrać z tym facetem o ultra wąskiej talii i ogromnych ramionach, nogach i klacie.
    Arnold się nie poddawał. Jeśli przegrał konkurs, to znaczy że musiał być jakiś powód. Miał odpowiednią masę i wiedział, jak trenować, jednak brakowało mu nieco szczegółowej rzeźby i definicji mięśni oraz wiedzy na temat odżywiania się. Amerykanie grali w tę grę według zupełnie innych zasad. Stwierdził, że musi trenować w Stanach; musiał się bowiem dowiedzieć, jakie chwyty stosują przeciw niemu jego amerykańscy konkurenci. Kalifornia, ze swoim słońcem, plażami i gwiazdami filmowymi zawsze działała na jego wyobraźnię.

    Jeszcze w 1969 roku wygrał Mister Universe NABBA w Londynie i zdobył tytuł zawodowego Mister Europe IFBB w Niemczech. W tym czasie do Venice przybył znany ze swej ogromnej siły Franco Columbu, by tam żyć i trenować. Arnold często razem z nim trenował, zwłaszcza klatkę i to Franco wymusił na Arnoldzie używanie naprawdę bardzo dużych ciężarów. Arnold musiał porządnie zdzierać skórę z dupy, by dotrzymać kroku Franco z jego obciążeniami treningowymi, ale dzięki temu jego sesje treningowe w 1970 roku były fantastyczne. Połączenie pozytywnej atmosfery w klubie, wysokiej jakości sprzętu, wspaniałych partnerów treningowych, takich jak: Frank Zane, Franco Columbu, Dave Drapper oraz lepsze zrozumienie swojego ciała i lepsze odżywianie pozwoliło Arnoldowi na uzyskanie fantastycznej formy.
    W pierwszym swoim starcie w 1970 Schwarzenegger zwyciężył na Mister Universe NABBA w Londynie (był to już jego 5-ty tytuł Mister Universe, w tym 4-ty w kategorii zawodowców), a potem wygrał jeszcze AAU Pro Mr. World w Columbus i pełen nadziei na zwycięstwo szykował się do konkursu Mister Olimpia, który jest zdecydowanie najbardziej poważany w świecie zawodowej kulturystyki.
    Arnold bardzo dobrze przygotował się do tego konkursu i wygrał go pokonując swojego zeszłorocznego pogromcę, czarnoskórego Sergio Olivę. W ciągu kilku tygodni Arnold pokonał najlepszych kulturystów świata, takich jak: Reg Park, Dave Drapper, Franco Columbu, Boyer Coe, Dennis Tinerino i 3-krotny zwycięzca Mister Olimpia Sergio Oliva. Arnold został uznany za najlepiej zbudowanego człowieka na świecie i osiągnął cel, który postawił sobie będąc zaledwie 15-letnim chłopcem. 5 następnych konkursów Mr. Olimpia również zakończyło się jego sukcesem i Arnold nie miał wtedy sobie równych. Na 4 lata wycofał się z kulturystyki, by poświecić się karierze filmowej. W 1980 roku wrócił do kulturystyki i wygrał swoje ostatnie zawody: po raz siódmy zdobył tytuł Mr. Olimpia na konkursie w Sydney. Gdyby nie jego 4-letnia przerwa w startach prawdopodobnie 11 razy zdobyłby tytuł Mr. Olimpia.

    Dziś jest żywą legendą świata kulturystyki i filmu. W 1976 roku zagrał główną role w filmie dokumentalnym "Stay Hungry", za który dostał nagrodę Złotego Globu, a rok później zagrał w legendarnym filmie o kulturystyce "Pumping Iron". W 1979 roku Arnold Schwarzenegger ukończył z wyróżnieniem Uniwersytet Wisconsin na wydziale Humanistycznym za specjalnością w marketingu międzynarodowym i administracji przedsiębiorstw. Następnie Arnie poznał swoją przyszłą żonę. Maria wspomina Arnolda następująco: "Wydawał mi się naprawdę zabawny i od razu poczułam do niego sympatię...Miał wielkie plany, wyobrażał sobie dokąd zajdzie i całkowicie wierzyłam jego wizjom". Sześć lat później 10 sierpnia 1985 roku Arnold i Maria ogłosili swoje zaręczyny a 26 kwietnia 1986 r. wzięli ślub w Hyannis, w stanie Massachusets. Zarówno dla Arnolda jak i Marii najważniejszą część życia stanowią dzieci. Mają ich czwórkę: Christinę, Patricka, Katherinę i Christophera. Oboje starają się im poświęcić jak najwięcej czasu. Dużą wagę przykładają do tego, aby nauczyć swoje dzieci szacunku do innych ludzi.
    Po tym, jak poświęcił swoją młodość na doskonalenie budowy ciała, Arnold zaangażował się ostatnio w zachęcanie Amerykanów do ćwiczeń fizycznych. Sam jest uosobieniem sukcesu, pamięta swoje własne początki i wie, jak wykorzystując sławę głosić pozytywne przesłtanie. Podczas kadencji Prezydenta George'a Busha Arnold, jako przewodniczący Prezydenckiej Rady do spraw Wychowania Fizycznego, odwiedził wszystkie 50 stanów w celu rozpowszechniania zalet ćwiczeń fizycznych. Chodził do uboższych dzielnic by popracować z młodymi ludźmi. Uczył ich jak prawidłowo używać sztangi, i innych urządzeń. W Inner-City Games Foundation organizował imprezy sportowe dla dzieci. "Arnold jest wspaniałym przywódcą o szczodrym sercu. Z wielkim zapałem wykorzystuje swoje zdolności, środki i wpływy, by pomóc innym, zwłaszcza dzieciom", twierdzi dr Nicholas DiNubile, który był doradcą Rady w okresie, gdy Arnold jej przewodniczył.

    W 1996 roku Uniwersytet Wisconsin nadał mu tytuł doktor honoris causa w uznaniu zasług charytatywnej pracy na rzecz dzieci. Obecnie Arnold posiada obywatelstwo amerykańskie i jest właścicielem restauracji w Santa Monica. Posiada kilka samochodów: Porsche 911 Carrera kabriolet, Mercedes SL600, El Dorando Biarritz, cztery Hammer Humvees oraz motocykl Harley-Davidson i prywatny samolot odrzutowy Gulfstream III. Oprócz tego Arnie wraz ze swomi kolegami takimi jak Sylvester Stallone czy Bruce Willis - założył sieć restauracji Planet Hollywood.
    Ostatnie trzy lata były trudne i burzliwe dla Arnolda, ponieważ w 1997 roku przeszedł operację serca, a potem jego matka, Aurelia, zmarła w Austrii w 1998 roku. Niedawno miała miejsce tragiczna śmierć Johna F. Kennedy'iego Jr., kuzyna Marii Shiver, żony Schwarzeneggera. Często jeździ na Olimpiady Specjalne, co powoduje, że dobrze się czuje, gdyż może cos dla kogoś zrobić. Zaprasza najlepszych zawodników na kolację, co sprawia im ogromną radość. Fenomen Arnolda chyba najlepiej udało się wytłumaczyć jego żonie Marii "Arnold jest o wiele głębszym człowiekiem, niż uważają inni. To takie łatwe starać się go zaszufladkować, jednak to zupełnie niemożliwe. Gdy Bóg stworzył Arnolda, potłukł formę, z której został odlany. Jest jedyny w swoim rodzaju." Arnold został nazwany przez Guiness Book of World Records (księgę rekordów Guinessa) "The most perfectly developed man in the history of the world", czyli "najdoskonalej zbudowanym (rozwiniętym) człowiekiem w historii świata".

    Dane:
    Urodzony: 30.07.1947
    Wzrost: 188 cm
    Waga startowa: 108 kg
    Waga poza sezonem: 117 kg
    Największe sukcesy: 7 tytułów Mister Olimpia (1970-75 i 1980), 5 tytułów Mr. Universe
    Obwód bicepsa: 57 cm
    Klatka piersiowa: 147 cm
    Talia: 86 cm
    Udo: 73 cm
    Łydka: 51 cm

    Arnold Schwarzenegger poza niesamowitą sylwetką wyróżniał się wbrew temu co niektórzy myślą ogromną siłą. Kilka rekordów z czasów, gdy trenował:
    - wyciskanie na klatę - 227kg,
    - martwy ciąg - 315kg
    - przysiady - 225kg x8
    - biceps ze sztangą - 124kg x3
    Znany jest przypadek, kiedy jako 18-letni chłopak wracając z treningu pomógł swojej koleżance, która wjechała do rowu samochodem; po prostu podniósł z przodu i wyciągnął auto. Wyniki siłowe pochodzą z czasów jego królowania na salonach kulturystycznych, kiedy był jednym z najsilniejszych ludzi świata. Pomimo, że mają już ok. 30 lat wciąż budzą respekt.
    Tytuły zdobyte przez Arnolda:

    1963:
    zawody w Graz, Austria, Steier Hof Hotel (drugie miejsce)

    1965:
    Junior Mr. Europe w Stutgarcie, Niemcy (pierwsze miejsce)

    1966:
    Mr. Europe (pierwsze miejsce, amatorzy)
    Najlepiej zbudowany mężczyzna Europy (pierwsze miejsce)
    NABBA Mr. Unverse w Londynie (drugie miejsce, kategoria wysokich amatorów)

    1967:
    NABBA Mr. Universe w Londynie (pierwsze miejsce, kategorie wysokich amatorów i ogólna)

    1968:
    NABBA Mr. Universe w Londynie (pierwsze miejsce, kategorie wysokich zawodowców i ogólna)
    IFBB Mr. Universe w Miami, Floryda (pierwsze miejsce, kategoria wysokich zawodników)
    IFBB Mt. International w Tijuana w Meksyku (pierwsze miejsce, kategorie wysoka i ogólna)

    1969:
    IFBB Mr. Universe w Nowym Jorku (pierwsze miejsce)
    IFBB Mr. Olympia w Nowym Jorku (drugie miejsce)
    NABBA Mr. Universe w Londynie (pierwsze miejsce, kategorie wysokich zawodowców i ogólna)
    Mr. Europe w Essen, Niemcy (pierwsze miejsce, kategorie wysokich zawodowcow i ogólna)

    1970:
    NABBA Mr. Universe w Londynie (pierwsze miejsce, kategorie wysokich zawodowców i ogólna)
    AAU Pro Mr. World w Columbus, Ohio (pierwsze miejsce)
    IFBB Mr. Olympia w Nowym Jorku (pierwsze miejsce)

    1971:
    IFBB Mr. Olympia w Paryżu (pierwsze miejsce)

    1972:
    IFBB Mr. Olympia w Essen, Niemcy (pierwsze miejsce)

    1973:
    IFBB Mr. Olympia w Nowym Jorku (pierwsze miejsce)

    1974:
    IFBB Mr. Olympia w Nowym Jorku (pierwsze miejsce)

    1975:
    IFBB Mr. Olympia w Pretorii, Południowa Afryka (pierwsze miejsce)

    1980:
    IFBB Mr. Olympia w Sydney, Australia (pierwsze miejsce)


    http://bigpaker.net/art/027g.jpg
    Kto nie wybacza pomyłek? Kobiety i tetris na 19 levelu.



  13. #13
    Dawka wieksza niz zycie P.A.V.U.L.O.N. Nikt Avatar P.A.V.U.L.O.N.
    Na DoFo od
    Dec 2006
    Wiek
    37
    Postów
    355
    Siła Reputacji
    0

    Domyślnie Odp : Znani, Kochani przez miliony - Biografie znanych sportowców

    moze nie kochaja go miliony, ale napewno tysiace

    Tomasz Gollob (ur. 11 kwietnia 1971 w Bydgoszczy), polski żużlowiec, wicemistrz świata 1999.

    Karierę w sporcie żużlowym (wcześniej startował w zawodach motocrossowych) rozpoczął w 1988 roku w Polonii Bydgoszcz, z którą poza rocznym epizodem w Wybrzeżu Gdańsk (1989 – roczna służba w armii), był związany do 2003 roku. W finale indywidualnych mistrzostw świata na żużlu po raz pierwszy występował w 1993 roku. Po zmianie systemu rozgrywania mistrzostw wygrał inauguracyjny turniej Grand Prix we Wrocławiu w 1995. Od tego czasu nieprzerwanie jest zawodnikiem uczestniczącym w cyklu. W 1999 zdobył srebrny medal mistrzostw świata, ponadto ma na koncie trzy medale brązowe (1997, 1998 i 2001). W dorobku ma również dwa złote medale i trzy srebrne z mistrzostw świata w drużynie (wraz z DPŚ).

    W latach 1992-1995 oraz 2001-2002 i 2006 zdobywał złote medale indywidualnych mistrzostw Polski, w karierze ponadto wywalczył cztery srebrne (1998, 1999, 2003, 2005) i trzy brązowe (1989, 1990, 1997) medale tych rozgrywek. Jako junior trzykrotnie z rzędu zdobył tytuł młodzieżowego mistrza Polski (w latach 1990-92). W 2004 i 2005 roku zdobył tytuły drużynowego mistrza Polski z zespołem Unii Tarnów. W 1999 wygrał Plebiscyt Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski. Mimo zmiany barw klubowych cały czas mieszka z rodziną w Bydgoszczy na dzielnicy Miedzyń.

    Znanym żużlowcem jest także jego starszy brat Jacek (ur. 1969).


    Starty w Grand Prix
    Grand Prix 2005 - 7 miejsce
    Klasyfikacja końcowa: 7 numer stały ( 6 )
    Lp. Grand Prix Msc. Pkt. Biegi Nr start
    1 /9 GP Europy 10 6 (0,0,3,1,2) 3
    2 /9 GP Szwecji 10 6 (1,0,1,3,1) 7
    3 /9 GP Słowenii 6 10 (1,2,2,2,3) +0 8
    4 /9 GP Wielkiej Brytanii 8 8 (2,1,2,0,3) +1 10
    5 /9 GP Danii 12 6 (2,0,2,1,1) 13
    6 /9 GP Czech 7 9 (3,0,3,2,1) +1 7
    7 /9 GP Skandynawii 7 9 (2,2,2,2,1) +1 2
    8 /9 GP Polski 1 25 (3,3,2,3,2) +3 +3 14
    9 /9 GP Włoch 16 4 (0,0,1,1,2) 12







    Osiągnięcia
    Indywidualne Mistrzostwa Świata / SGP

    1993 – Pocking – VII miejsce – 8 pkt (finał jednodniowy)
    1994 – Vojens – XVI miejsce – 0 pkt (finał jednodniowy)
    1995 – IX miejsce – 73 pkt
    1996 – XII miejsce – 43 pkt
    1997 – III miejsce – 92 pkt
    1998 – III miejsce – 97 pkt
    1999 – II miejsce – 98 pkt
    2000 – VII miejsce – 64 pkt
    2001 – III miejsce – 89 pkt
    2002 – VII miejsce – 117 pkt
    2003 – VI miejsce – 111 pkt
    2004 – VI miejsce – 113 pkt
    2005 – VII miejsce – 83 pkt
    2006 – VIII miejsce – 94 pkt
    Drużynowe Mistrzostwa Świata / SWC / Drużynowy Puchar Świata

    1994 – Brokstedt – II miejsce – 16 pkt
    1995 – Bydgoszcz – VI miejsce – 12 pkt
    1996 – Diedenbergen – I miejsce – 15 pkt
    1997 – Piła – II miejsce – 13 pkt
    1998 – Vojens – IV miejsce – 15 pkt
    2001 – Wrocław – II miejsce – 27 pkt
    2002 – Peterborough – IV miejsce – 17 pkt
    2003 – Vojens – IV miejsce – 20 pkt
    2004 – Poole – IV miejsce – 1 pkt
    2005 – Wrocław – I miejsce – 14 pkt
    Mistrzostwa Świata Par

    1993 – Vojens – V miejsce – 15 pkt
    Indywidualne Mistrzostwa Świata Juniorów

    1992 – Pfaffenhofen – V miejsce – 10 pkt
    Indywidualny Puchar Europy

    1993 – Tampere – I miejsce – 13 pkt
    Klubowy Puchar Europy

    1998 – Bydgoszcz – I miejsce – 14 pkt
    1999 – Diedenbergen – I miejsce – 15 pkt
    2001 – Daugavpils – I miejsce – 11 pkt
    [ Pokaż ]Indywidualne Mistrzostwa Polski
    Sezon Miejsce Msc Pkt Biegi Klub
    1989 Leszno 3 12 (1,2,3,3,3) +2 Gdańsk
    1990 Lublin 3 12 (2,3,2,2,3) Bydgoszcz
    1991 Toruń 4 9 (3,w,3,1,2) Bydgoszcz
    1992 Zielona Góra 1 14 (3,3,2,3,3) Bydgoszcz
    1993 Bydgoszcz 1 15 (3,3,3,3,3) Bydgoszcz
    1994 Wrocław 1 14 (3,3,2,3,3) Bydgoszcz
    1995 Wrocław 1 14 (3,3,2,3,3) +3 Bydgoszcz
    1996 Warszawa 4 11 (3,2,w,3,3) Bydgoszcz
    1997 Częstochowa 3 11 (3,w,3,2,3) Bydgoszcz
    1998 Bydgoszcz 2 13 (3,2,2,3,3) Bydgoszcz
    1999 Bydgoszcz 2 14 (3,3,3,2,3) +w Bydgoszcz
    2000 Piła kontuzja Bydgoszcz
    2001 Bydgoszcz 1 14 (3,2,3,3,3) Bydgoszcz
    2002 Toruń 1 11 (2,3,3,3) Bydgoszcz
    2003 Bydgoszcz 2 14 (3,3,2,3,3) Bydgoszcz
    2004 Częstochowa 6 9 (d,2,3,3,1) Tarnów
    2005 Tarnów 2 14 (3,3,3,2,3) Tarnów
    2006 Tarnów 1 13 (3,2,3,2,3) Tarnów

    Młodzieżowe Indywidualne Mistrzostwa Polski

    1989 – Zielona Góra – III miejsce – 12 pkt
    1990 – Bydgoszcz – I miejsce – 15 pkt
    1991 – Toruń – I miejsce – 15 pkt
    1992 – Tarnów – I miejsce – 15 pkt
    Mistrzostwa Polski Par Klubowych

    1990 – Rzeszów – I miejsce – 12 pkt
    1991 – Bydgoszcz – I miejsce – 12 pkt
    1992 – Gorzów Wlkp. – II miejsce – 14 pkt
    1993 – Grudziądz – I miejsce – 16 pkt
    1994 – Leszno – I miejsce – 15 pkt
    1995 – Częstochowa – I miejsce – 15 pkt
    1996 – Gniezno – I miejsce – 11 pkt
    1997 – Bydgoszcz – I miejsce – 11 pkt
    1998 – Gorzów Wlkp. – II miejsce – 14 pkt
    1999 – Leszno – I miejsce – 16 pkt
    2000 – Wrocław – I miejsce – 18 pkt
    2001 – Piła – II miejsce – 14 pkt
    2002 – Wrocław – I miejsce – 9 pkt
    2003 – Leszno – IV miejsce – 12 pkt
    2004 – Toruń – II miejsce – 12 pkt
    Młodzieżowe Mistrzostwa Polski Par Klubowych

    1989 – Gdańsk – I miejsce – 10 pkt
    1991 – Gorzów Wlkp. – IV miejsce – 11 pkt
    Drużynowe Mistrzostwa Polski

    1988 – Polonia Bydgoszcz – III miejsce – średnia biegowa 1,417
    1989 – Wybrzeże Gdańsk – IX miejsce – średnia biegowa 2,127
    1990 – Polonia Bydgoszcz – III miejsce – średnia biegowa 2,490
    1991 – Polonia Bydgoszcz – V miejsce – średnia biegowa 2,268
    1992 – Polonia Bydgoszcz – I miesjce – średnia biegowa 2,630
    1993 – Polonia Bydgoszcz – II miejsce – średnia biegowa 2,713
    1994 – Polonia Bydgoszcz – VIII miejsce – średnia biegowa 2,604
    1995 – Polonia Bydgoszcz – III miejsce – średnia biegowa 2,684
    1996 – Polonia Bydgoszcz – VI miejsce – średnia biegowa 2,614
    1997 – Polonia Bydgoszcz – I miejsce – średnia biegowa 2,748
    1998 – Polonia Bydgoszcz – I miejsce – średnia biegowa 2,816
    1999 – Polonia Bydgoszcz – IV miejsce – średnia biegowa 2,762
    2000 – Polonia Bydgoszcz – I miejsce – średnia biegowa 2,766
    2001 – Polonia Bydgoszcz – III miejsce – średnia biegowa 2,573
    2002 – Polonia Bydgoszcz – I miejsce – średnia biegowa 2,440
    2003 – Polonia Bydgoszcz – III miejsce – średnia biegowa 2,534
    2004 – Unia Tarnów – I miejsce – średnia biegowa 2,465
    2005 – Unia Tarnów – I miejsce – średnia biegowa 2,440
    2006 – Unia Tarnów – IV miejsce - średnia biegowa 2,293
    Drużynowe Mistrzostwa Szwecji

    2005 – Västervik – I miejsce
    2006 – Västervik –
    Młodzieżowe Drużynowe Mistrzostwa Polski

    1992 – Bydgoszcz – II miejsce – 12 pkt
    Złoty Kask

    1992 – Wrocław – I miejsce – 15 pkt
    1994 – Wrocław – I miejsce – 15 pkt
    1995 – Wrocław – I miejsce – 15 pkt
    1996 – Wrocław – II miejsce – 14 pkt
    1997 – Wrocław – I miejsce – 13 pkt
    1999 – Wrocław – XV miejsce – 0 pkt
    2000 – Bydgoszcz – I miejsce – 14 pkt
    2002 – Bydgoszcz – I miejsce – 14 pkt
    2006 – Częstochowa – I miejsce – 15 pkt
    Srebrny Kask

    1989 – Częstochowa, Rybnik – II miejsce – 23 (12+11) pkt
    1990 – Zielona Góra – I miejsce – 15 pkt
    1991 – Świętochłowice, Opole – XII miejsce – 10 (10+ns) pkt
    1992 – Grudziądz – I miejsce – 13 pkt
    Brązowy Kask

    1988 – Toruń, Grudziądz – XII miejsce – 10 (3+7) pkt
    1989 – Gniezno, Ostrów Wielkopolski – III miejsce – 24 (12+12) pkt
    Kto nie wybacza pomyłek? Kobiety i tetris na 19 levelu.



  14. #14
    Dawka wieksza niz zycie P.A.V.U.L.O.N. Nikt Avatar P.A.V.U.L.O.N.
    Na DoFo od
    Dec 2006
    Wiek
    37
    Postów
    355
    Siła Reputacji
    0

    Domyślnie Odp : Znani, Kochani przez miliony - Biografie znanych sportowców

    Kazimierz Deyna

    Kazimierz Deyna, pseudonimy "Kaka", "Generał", "Kaz" (ur. 23 października 1947 w Starogardzie Gdańskim – zginął w wypadku samochodowym 1 września 1989 w San Diego w USA), znany polski piłkarz, chorąży WP, wielokrotny reprezentant Polski. Przez wielu uważany za najlepszego piłkarza w historii polskiej piłki.

    Reprezentowane kluby
    Włókniarz Starogard Gdański (1958-1966)
    ŁKS Łódź (1966)
    Legia Warszawa (1966-1978)
    Manchester City (1978-1981)
    San Diego Sockers (1981-1987)
    Tijuana Legends (1988-1989)
    [edytuj] Największe osiągnięcia
    1969-1970
    mistrz Polski w barwach Legii Warszawa
    1972
    mistrz olimpijski z Monachium
    król strzelców turnieju olimpijskiego w Monachium – 9 goli
    6 miejsce w plebiscycie "France Football" na najlepszego piłkarza Europy
    Piłkarz Roku w Polsce wg katowickiego "Sportu"
    1973
    zdobywca Pucharu Polski w barwach Legii Warszawa
    6 miejsce w plebiscycie "France Football" na najlepszego piłkarza
    Piłkarz Roku w Polsce w plebiscycie tygodnika "Piłka Nożna"
    Piłkarz Roku w Polsce wg katowickiego "Sportu"
    1974
    trzecie miejsce na X Mistrzostwach Świata w RFN
    trzecie miejsce w plebiscycie "France Football" na najlepszego piłkarza Europy
    Piłkarz Roku w Polsce w plebiscycie tygodnika "Piłka Nożna"
    1976
    wicemistrz olimpijski z Montrealu
    1978
    uczestnik XI Mistrzostw Świata w Argentynie
    1989
    Piłkarz 70-lecia w plebiscycie PZPN, tygodnika "Piłka Nożna", "Przeglądu Sportowego", "Sportu" i Redakcji Sportowej Telewizji Polskiej
    1994
    Piłkarz 75-lecia w plebiscycie PZPN i "Piłki Nożnej", przy udziale "Przeglądu Sportowego", "Sportu" i "Tempa"


    Dane z gry w reprezentacji Polski
    debiut 24 kwietnia 1968 w meczu z Turcją w Chorzowie
    reprezentacja młodzieżowa – 2 mecze i 2 gole
    reprezentacja juniorów – 5 meczów
    bramki dla reprezentacji Polski:
    ilość strzelonych bramek – 41
    ilość meczów w których strzelał bramki – 31
    ilość występów w kadrze narodowej ogółem – 97
    w meczach towarzyskich (T) – 18 goli
    na Igrzyskach Olimpijskich (IO) – 9 goli
    w eliminacjach Mistrzostw Świata (EMŚ) – 10 goli
    w finałach Mistrzostw Świata (MŚ) – 4 gole

    1969-06-20 (Kraków) Polska – Luxemburg 8:1 (3:0) – EMŚ 2
    1969-06-15 (Sofia) Bułgaria – Polska 4:1 (2:1) – EMŚ
    1969-08-27 (Łódź) Polska – Norwegia 6:1 (5:1) – T
    1969-10-12 (Luxemburg) Luxemburg – Polska 1:5 (1:0) – EMŚ 2
    1969-11-09 (Warszawa) Polska – Bułgaria 3:0 (1:0) – EMŚ
    1970-05-17 (Kraków) Polska – NRD 1:1 (1:1) – T
    1970-09-02 (Warszawa) Polska – Dania 5:0 (2:0) – T
    1971-05-05 (Lozanna) Szwajcaria – Polska 2:4 (1:1) – T
    1972-08-30 (Ratyzbona) Polska – Ghana 4:0 (1:0) – IO
    1972-09-03 (Ratyzbona) Polska – Dania 1:1 (1:1) – IO
    1972-09-05 (Augsburg) Polska – ZSRR 2:1 (0:1) – IO
    1972-09-08 (Norymberga) Polska – Maroko 5:0 (3:0) – IO 2
    1972-09-10 (Monachium) Polska – Węgry 2:1 (0:1) – IO 2
    1972-10-15 (Bydgoszcz) Polska – Czechosłowacja 3:0 (2:0) – T 2
    1973-10-10 (Rotterdam) Holandia – Polska 1:1 (0:0) – T
    1974-04-17 (Liège) Belgia – Polska 1:1 (1:0) – T
    1974-06-19 (Monachium) Polska – Haiti 7:0 (5:0) – MŚ
    1974-06-23 (Stuttgart) Polska – Włochy 2:1 (2:0) – MŚ
    1974-06-30 (Frankfurt) Polska – Jugosławia 2:1 (1:1) – MŚ
    1975-03-26 (Poznań) Polska – USA 7:0 (4:0) – T 3
    1975-07-06 (Montreal) Kanada – Polska 1:8 (0:2) – T 2
    1975-07-09 (Toronto) Kanada – Polska 1:4 (1:4) – T
    1976-07-22 (Montreal) Polska – Iran 3:2 (0:1) – IO
    1976-10-31 (Warszawa) Polska – Cypr 5:0 (3:0) – EMŚ 2
    1977-06-10 (Lima) Peru – Polska 1:3 (0:2) – T
    1977-09-21 (Chorzów) Polska – Dania 4:1 (2:0) – EMŚ
    1977-10-29 (Chorzów) Polska – Portugalia 1:1 (1:0) – EMŚ
    1977-09-12 (Wrocław) Polska – Szwecja 2:1 (1:1) – T
    1978-04-05 (Poznań) Polska – Grecja 5:2 (4:0) – T 2
    1978-04-12 (Łódź) Polska – Irlandia 3:0 (0:0) – T
    1978-06-10 (Rosario) Polska – Meksyk 3:1 (1:0) – MŚ
    1978-06-14 (Rosario) Polska – Argentyna 0:2 (0:1) – MŚ
    1978-06-18 (Mendoza) Polska – Peru 1:0 (0:0) – MŚ
    1978-06-21 (Mendoza) Polska – Brazylia 1:3 (1:1) – MŚ
    W 1980 roku wystąpił w filmie "Escape to Victory" z udziałem gwiazd kina (Sylvester Stallone, Michael Caine) oraz futbolu (Pele, Robert Moore, Osvaldo Ardiles, Paul van Himst).
    Kto nie wybacza pomyłek? Kobiety i tetris na 19 levelu.



+ Odpowiedz na ten temat

Thread Information

Users Browsing this Thread

Aktualnie 1 użytkownik(ów) przegląda ten temat. (0 zarejestrowany(ch) oraz 1 gości)

     

Podobne wątki

  1. 100 mitów w które wierzą miliony...
    By Nazwisko in forum O WSZYSTKIM
    Odpowiedzi: 4
    Ostatni post / autor: 11-02-09, 21:07
  2. Witajcie Kochani
    By Vito Andolini in forum O WSZYSTKIM
    Odpowiedzi: 0
    Ostatni post / autor: 17-08-08, 23:38
  3. Znani politycy zdjecia z mlodosci
    By SaiykoPat in forum POLITYKA, WIADOMOŚCI
    Odpowiedzi: 6
    Ostatni post / autor: 24-10-05, 14:45

Uprawnienia

  • Nie możesz zakładać nowych tematów
  • Nie możesz pisać wiadomości
  • Nie możesz dodawać załączników
  • Nie możesz edytować swoich postów